29 mityczne stworzenia z legend, folkloru i mitów

Mityczne stworzenia są świadectwem jak nasi przodkowie widzieli świat, jak go tłumaczyli i czego się bali. Istnieje bardzo dużo istot w poszczególnych mitologiach i folklorze różnych kultur. Tutaj przedstawiam 29  mitycznych stworzeń z mitologii greckiej, z wierzeń słowiańskich, czy folkloru skandynawskiego i nie tylko. Wybrałem takie stwory, których przynajmniej nazwy powinny brzmieć znajomo.

1. Jednorożec

Mityczne stworzenie, coś jakby biały koń, ale z pojedynczym dużym, spiczastym, spiralnym rogiem wyrastającym z czoła. Jednorożec pojawił się we wczesnych dziełach mezopotamskich, na pieczęciach Cywilizacji doliny Indusu, a także w starożytnych mitach Indii i Chin. Najstarszy opis jednorożca w literaturze greckiej jednorożca został napisany przez historyka Ktezjasza w 400 p.n.e. Późniejsi historycy tacy jak Strabon, Pliniusz Młodszy czy Claudius Aelianus również o nim wspominali, co sugeruje, że nie myśleli o nim jak o micie, a o rzeczywistym zwierzęciu. W średniowieczu i renesansie jednorożec był najważniejszym nierzeczywistym zwierzęciem. Ludzie uważali go za symbol czystości i wdzięku, a jego róg ma magiczną moc. Potrafi oczyścić zatrutą wodę i ma właściwości uzdrawiające, a ci którzy się z niego napiją chronieni są przed problemami żołądkowymi, padaczką i trucizną. Niestety nie łatwo było złapać jednorożca, mogła to zrobić jedynie dziewica.

2. Minotaur

W mitologii greckiej Minotaur jest mitycznym stworzeniem z ciałem człowieka z głową i ogonem byka. Bestia była dzieckiem żony Minosa Pazyfae i białego byka, który wysłano Minosowi w celu złożenia ofiary. Minos postanowił  zatrzymać zwierzę, co ściągnęło na niego gniew Posejdona. Jako karę Posejdon sprawił, że żona Minosa zakochała się w byku. Z tego związku zrodził się Minotaur, którego zamknięto w labiryncie zaprojektowanym przez Dedala i jego syna Ikara na polecenie króla Krety Minosa. Co roku 7 młodych mężczyzn i 7 dziewic z Aten było składanych w ofierze Minotaurowi. Za trzecim razem ateński bohater Tezeusz zgłosił się na ochotnika i przy pomocy Ariadny, córki Minosa zabił potwora po czym uciekł z Ariadną(ciekawe z jakiej sztuki walki korzystał, pewnie kumitsu).

3. Kraken

Morska woda pełna jest opowieści o okrutnych wężach morskich i syrenach, ale niewiele istot z głębin budziło taki strach jak potężny kraken. Kraken to, w skandynawskim folklorze, legendarny morski potwór zbliżony wyglądem do głowonogów. Potwór mieszka u wybrzeży Norwegii i Grenlandii i terroryzuje pobliskich żeglarzy. Przez stulecia kraken był częścią przesądów i mitów, potwór podobno używał macek, by złapać statek i wciągnąć go w głębiny, ale mógł też stworzyć śmiertelny wir po prostu zanurzając się pod wodą. Opowieści o gniewie krakena są upiększone, ale samo stworzenie nie jest całkowicie fantazyjne. Podejrzewa się, że legenda mogła pochodzić z obserwacji gigantycznych kałamarnic, które mogą dorastać nawet do 20 metrów długości. 

4. Centaur

Centaur to mitologiczne stworzenie z mitologii greckiej z górną częścią ciała człowieka, dolną częścią ciała i nogami konia. Centaury są uważane w wielu mitach greckich za dzikie i nieokiełznane. Mówi się, że zamieszkiwały region Magnezji i górę Pelion w Tesalii, las dębowy Foloi w Elis i półwysep Maleański w południowej Lakonii. Centaury przedstawiono następnie w mitologii rzymskiej, były też znanymi postaciami w średniowiecznym bestiariuszu.

Najbardziej prawdopodobna teoria głosi, że idea centaurów zrodziła się z pierwszej reakcji na koczowników, którzy poruszali się na koniach. Dla ludzi którzy nie jeździli konno i nigdy wcześniej nie widzieli żeby ktokolwiek jeździł konno po raz pierwszy zobaczeni jeźdźcy mogli wyglądać jak pół konie, pół ludzie. Bernal Díaz del Castillo informował, że Aztekowie mieli również takie nieporozumienie dotyczące hiszpańskich kawalerzystów. Jednym z najbardziej znanych centaurów jest Chiron, mądry centaur. Chociaż większość centaurów była przedstawiana jako lubieżna i dzika, Chiron był godnym uwagi wyjątkiem; skromny i cywilizowany, był znany ze swoich umiejętności leczniczych i umiejętności nauczania.

5. Feniks

W mitologii greckiej feniks to długowieczny legendarny ptak, który cyklicznie się regeneruje lub w inny sposób rodzi się na nowo. Związany ze słońcem feniks zyskuje nowe życie, powstając z popiołów. Istnieją różne tradycje dotyczące długości życia feniksa, ale według większości relacji feniks żył 500 lat przed ponownym narodzeniem. Herodot, Lucan, Pliniusz Starszy, papież Klemens I, Laktantiusz, Owidiusz i Izydor z Sewilli należą do tych, którzy przyczynili się do przekazywania motywu feniksa. Feniks symbolizuje odnowę, słońce, czas, imperium, konsekrację, zmartwychwstanie, życie w niebie, Chrystusa, Maryję, dziewictwo i wyjątkowego człowieka. Uczeni obserwowali analogie do feniksa w różnych kulturach. Do tych analogii należą hinduska garuda  i bherunda, słowiański żar-ptak, perski simorgh, gruziński paskunji, arabska anka, turecki konrul, żydowski Ziz, tybetański Me byi karmo, chiński fenghuang i zhu que oraz japoński hō-ō.

6. Pegaz

Pegaz to mityczny skrzydlaty biały koń i jedno z najbardziej rozpoznawalnych stworzeń w mitologii greckiej. Zrodził się z mieszanki piany morskiej(Posejdon) oraz krwi Meduzy po odcięciu jej głowy przez Perseusza.  Pegaz przedstawiany jako dobroduszne, łagodne stworzenie, nieco naiwne, ale zawsze chętne do pomocy np. pozwolił Bellerofontowi jeździć na nim, aby pokonać Chimerę. Za swoją służbę i lojalność Zeus uhonorował go szczególną nieśmiertelnością, zmieniając Pegaza w gwiazdozbiór ostatniego dnia jego życia. Pegaz to mityczne zwierzę symbolizujące boską inspirację, podróż do nieba, mądrość. W średniowieczu i renesansie znany był jako symbol sławy , stał się jednym z symboli poezji i twórcą źródeł, w których poeci czerpią inspirację.

7. Syrena

W mitologii greckiej Syreny  były niebezpiecznymi stworzeniami, które wabiły żeglarzy swoją czarującą muzyką i śpiewem. Robiły to by rozbić statek na skalistym wybrzeżu wyspy. Wbrew temu co każdy z nas sobie wyobraża myśląc o syrenie, początkowo nie były to pół kobiety, pół ryby. Rybi wizerunek syren pochodzi z czasów późniejszych. We wczesnej sztuce greckiej syreny przedstawiane są jako ptaki o dużych głowach kobiet, ptasich piórach i łuszczących się stopach. Później przedstawiane są jako postacie kobiece z nogami ptaków, ze skrzydłami lub bez. Grające na różnych instrumentach muzycznych, zwłaszcza na harfach i lirach. Mówiono, że Syreny umrą, jeśli jakikolwiek śmiertelnik usłyszy, jak śpiewają i przeżyje, aby opowiedzieć tę  historię. Najsłynniejsze pojawienie się syren w mitologii klasycznej znajduje się w „Odysei” Homera, który właśnie wyszedł ze spotkania z nimi bez szwanku, a syreny rzuciły się w morze i tyle je widzieli.

8. Wilkołak

W folklorze wilkołak jest człowiekiem, który ma zdolność przekształcania się w postać wilka. Staje się nim po rzuceniu na niego klątwy lub poprzez  ugryzienie lub zadrapanie przez innego wilkołaka, zwłaszcza podczas pełni księżyca. Wilkołak jest szeroko rozpowszechnioną koncepcją europejskiego folkloru, występującą w wielu wariantach, które są powiązane wspólnym rozwojem chrześcijańskiej interpretacji folkloru rozwiniętego w okresie średniowiecza. Wiara w mityczne stworzenia – wilkołaki rozwijała się równolegle z wiarą w czarownice w późnym średniowieczu i wczesnym okresie nowożytnym. 

Prześladowanie wilkołaków i związany z nimi folklor stanowią integralną część polowania na czarownice. Choć jest to zjawisko marginalne, ponieważ oskarżenia o likantropię były znacznie rzadsze niż oskarżenia o czary. W Europie, gdzie legenda wilkołaków stała się najbardziej popularna, sądzono, że istnieją trzy sposoby leczenia transformacji wilkołaków: wilczomleczem, zabiegiem chirurgiczny lub egzorcyzm. Niestety wiele rzekomych lekarstw wspieranych przez pierwszych europejskich lekarzy zabiło większość pacjentów. Współcześnie uważa się że postać wilkołaka ​​była sposobem  na wyjaśnienie gwałtownych i kanibalistycznych zachowań seryjnych morderców średniowiecza.

9. Wampir

Wampiry to mitologiczne istoty, które czyhają nocą, boją się czosnku i piją ludzką krew. Większość ludzi kojarzy wampiry  z hrabią Draculą, legendarnym, postacią z powieści Brama Stokera pt. “Dracula”. Ale historia wampirów rozpoczęła się na długo, długo przed narodzinami Stokera. Więcej o wampirach tutaj: Top 10 faktów o wampirach.

10. Smok

Smok jest legendarnym stworzeniem, które pojawia się w folklorze wielu kultur na całym świecie. Wierzenia o smokach różnią się drastycznie w zależności od regionu. Smoki w kulturach zachodnich począwszy od średniowiecza często przedstawiane są jako skrzydlate, rogate, czworonożne i zdolne do ziania ogniem. We wschodnich kulturach są zwykle przedstawiane jako pozbawione skrzydeł, czworonożne, wężowate stworzenia o ponadprzeciętnej inteligencji.

Smoki zostały po raz pierwszy opisane w mitologiach starożytnego Bliskiego Wschodu i pojawiają się w starożytnej sztuce i literaturze mezopotamskiej. W kulturach zachodnich smoki są przedstawiane jako potwory, które mają być oswojone lub pokonane, zwykle przez świętych lub bohaterów, jak w popularnej legendzie o św. Jerzym i smoku. Przedstawia się je jako wygłodniałe, mieszkające w jaskiniach i gromadzące skarby. Inne mity o smokach mówią, że jeśli ktoś zanurzy miecz lub nóż w smoczej krwi i dźgnie nim kogoś, jego rana nigdy się nie zagoi. Poza tym uważa się również, że krew smoka daje człowiekowi możliwość patrzenia w przyszłość.

11. Wielka Stopa

W północnoamerykańskim folklorze Wielka Stopa lub Sasquatch są owłosionymi, wyprostowanymi, małpoludami, które żyją w dziczy i zostawiają odciski swoich stóp. Często przedstawia się je jako brakujące ogniwo między hominidami a prehistorycznymi przodkami ludzi. Ludzie, którzy twierdzą, że widzieli wielką stopę, opisują go jako muskularne, dwunożne stworzenia podobne do małp. Istotę o wysokości około 1,8–2,7 m, pokryte włosami opisanymi jako czarne, ciemnobrązowe lub ciemnoczerwone. Jednak większość naukowców nie uznaje istnienia wielkiej stopy, uważając ją za połączenie folkloru, błędnej identyfikacji i mistyfikacji, a nie żywych zwierząt. Podobną istotą Sasquatcha jest Yeti, z tym że jest on elementem mitologii i legend mieszkańców Himalajów. Podobnie jak wielka stopa uważany za legendę, biorąc pod uwagę brak dowodów na jego istnienie.

12. Baba jaga

Baba Jaga jest jedną z najbardziej znanych postaci, jaką możemy znaleźć w słowiańskiej mitologii. Starucha z zakrzywionym nosem, o ostrych zębach i długich, brudnych paznokciach, która  mieszka w lesie w domku na kurzej łapce. Jej imię pochodzi od słowiańskiego słowa oznaczającego babcię „Baba”. A słowo „Jaga” nie jest pewne, ale niektórzy uważają, że oznacza „niegodziwy”. Mimo że stara, była bardzo potężna. Mówiono, że ma moc kontrolowania ludzi i zwierząt. Mogła rzucić zaklęcia, by sparaliżować ludzi, mogła kontrolować pogodę, a jej ulubionym posiłkiem było ludzkie mięso. Niefortunni przechodnie lub zagubieni podróżnicy, którzy natknęli się na jej niesamowitą chatkę w głębokim lesie, często kończyli w piekarniku jako następny posiłek.

13. Behemot

Pomimo ciekawości ludzkości otaczającej Behemota, niewiele wiadomo o jego istnieniu poza księgą Hioba. Pojawiły się spekulacje na temat tego, czym był Behemot i skąd mógł pochodzić. Od XVII wieku n.e. podejmowano wiele prób zidentyfikowania tego mitycznego stworzenia. Niektórzy uczeni postrzegali go jako prawdziwe stworzenie, zwykle hipopotama lub słonia, czasami nosorożca lub woła. Mówi się, że Behemot jest pierwotnym stworzeniem lądowym, stworzonym przez Boga, kiedy stworzył świat. Behemot jest potężnym zwierzęciem lądowym, którego nikt nie może pokonać poza Bogiem. Podobnie Bóg stworzył Lewiatana – władcę morza i Ziza – króla nieba. Jednak wkrótce po stworzeniu Lewiatana stworzenie zostało spaczone przez Chaos.

14. Bazyliszek

Bazyliszek pojawiał się w różnych formach w całej swojej historii. Zaczęło się od małego węża, który mógł zabijać śmiertelną trucizną i złym spojrzeniem. Późniejsze opisy przedstawiają go jako połączenie smoka, węża i koguta. Bazyliszek miał  krzykliwą, pierzastą głowę koguta, wsparty na dwóch wrzecionowatych kurzych łapkach. Smocze skrzydła wyrastają z jego ramion, a długi wężowy ogon dodaje mu grozy. Bazyliszek jest nie bez powodu jedną z najstraszniejszych bestii w całym folklorze. Może zabić lub poważnie zranić człowieka na pięć różnych sposobów: poprzez spojrzenie, zgniły oddech, jad, potworny oraz dotyk. Możliwe, że legenda bazyliszka została zainspirowana relacjami o niektórych gatunkach węży azjatyckich, takich jak kobra królewska. Kobry mogą utrzymać postawę wyprostowaną. Kobra królewska na głowie symbol podobny do korony, a niektóre kobry mogą obezwładnić ofiarę z dystansu przez plucie jadem

15. Cerber

W mitologii greckiej Cerber jest wielogłowym psem, który pilnuje bram podziemi, aby nie dopuścić umarłych do opuszczenia Hadesu. Cerber był potomkiem Echidny i Tyfona. Zwykle opisuje się go jako mający trzy głowy, ogon przechodzący w węża i węże wystające z wielu części jego ciała. Uważa się, że jego trzy głowy reprezentują przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Inne źródła sugerują, że symbolizowały one narodziny, młodość i starość. Jego wygląd był tak przerażający że ludzie którzy go spotykali zamieniali się w kamień od samego widoku. Co więcej miał ostre jak brzytwa zęby i jad w ogonie i zębiskach. Cerber nie był jednak niepokonany. Schwytany przez Heraklesa podczas jego 12 prac, Orfeusz udobruchał go śpiewem i grą na lirze, a Sybilla uśpiła Cerbera ciastkiem z makiem i miodem.

16. Utopiec

Utopiec to zły i podstępny demon wodny z wierzeń słowiańskich. Utopce rodziły się z dusz topielców i poronionych płodów. Zamieszkiwały wszelkie zbiorniki wodne, włączając w to studnie i rowy melioracyjne i topiły kąpiących się oraz przechodzące przez rzekę zwierzęta. Gdzieniegdzie odpowiadały także za wylewy rzek oraz zatapianie pól i łąk. Utopce przybierały postać wysokich, bardzo chudych ludzi o oślizgłej, zielonej skórze, z dużą głową i ciemnymi włosami. W czasie nowiu utopce wychodziły na brzeg. Często zwabiały wówczas do siebie ludzi, bawiąc się z nimi w zagadki. Osobę próbującą oszukiwać w zagadkach natychmiast topiły. 

17. Leszy

Leszy w mitologii Słowian jest bóstwem opiekuńczym lasów. Mimo że, Leszy jest mężczyzną i ma kształt przypominający ludzką postać, może przyjmować różne kształty. Może zmieniać wielkość i wysokość. Czasami przedstawia się go z porożem i otoczony stadem wilków i niedźwiedzi. W niektórych relacjach Leszego opisują jako posiadającego żonę i dzieci. Ma skłonności do sprowadzania podróżników na manowce i uprowadzania dzieci, co nie oznacza że jest złym mitologicznym stworem. Wiadomo, że ma bardziej neutralne nastawienie do ludzi, zależne od postaw i zachowań poszczególnych osób lub miejscowej ludności wobec lasu. Rzadko się go widuje, ale jego głos słychać w lesie – śmiechy, pogwizdywania lub śpiewy. 

18.  Sfinks

Sfinks to mityczne stworzenie z ciałem lwa i z ludzką głową, a czasem ze skrzydłami. Stworzenie było egipskim wynalazkiem i miało męską głowę, jednak w starożytnej kulturze greckiej istota miała głowę kobiety. Grecki Sfinks jest zdradliwy i bezlitosny. Tych, którzy nie potrafią odpowiedzieć na jego zagadki, spotyka typowy los jak to w mitach. Czyli potwór ich zabija, a potem pożera. Ponadto egipski sfinks był postrzegany jako życzliwy, ale również posiadający okrutną siłę podobną do złowrogiej greckiej wersji. Oba były uważane za strażników i często flankują wejścia do świątyń.

W europejskiej sztuce dekoracyjnej sfinks przeżył znaczące ożywienie w okresie renesansu. Później obraz sfinksa, początkowo bardzo podobny do oryginalnej koncepcji starożytnego Egiptu, został wyeksportowany do wielu innych kultur. Choć często interpretowano go zupełnie inaczej ze względu na tłumaczenia opisów oryginałów i ewolucję tego pojęcia w stosunku do innych tradycji kulturowych. Przedstawienia sfinksów są na ogół związane ze strukturami architektonicznymi, takimi jak groby królewskie lub świątynie religijne. Najstarszy znany sfinks odnaleziono w Turcji, a datowany był na 9500 p.n.e. 

19. Harpie

Harpie były mitycznymi potworami w mitologii greckiej i rzymskiej. Miały postać ptaka o kobiecej twarzy i były personifikacją sztormowych wiatrów. Ich nazwa oznacza porywaczy, którzy byli związani z tzw. wymiarem sprawiedliwości.  Bogowie wykorzystywali Harpie jako narzędzia do karania winnych. Z tego powodu były nazywane ogarami Zeusa, dla którego Harpie porywały i torturowały ludzi w drodze do Hadesu. Nic dziwnego że często przypisywano im nagłe i tajemnicze zniknięcia. Ich siedzibą są albo wyspy zwane Strofades , miejsce przy wejściu do Orcus , lub jaskinia na Krecie.

20. Hydra

Hydra jest nieśmiertelnym, wielogłowym potworem wodnym w mitologii greckiej i rzymskiej podobnym do węża. Miała jadowity oddech i krew, tak że nawet jej zapach był śmiertelny. Za każdym razem, gdy ktoś odcinał jedną głów hydry, z kikuta wyrastały kolejne dwie głowy. Jej legowisko to jezioro Lerna w Argolid, które uważano za wejście do Zaświatów. Archeolodzy uznali je za święte miejsce starsze niż mykeński Argos. W kanonicznym micie o Hydrze potwór zostaje zabity przez Heraklesa (Herkulesa) jako drugi z jego Dwunastu Prac. 

21. Cyklop

Cyklopi byli gigantycznymi, jednookimi istotami o ogromnej sile. Pierwotnie było ich trzech: Arges, Steropes i Brontes, byli to synowie Uranosa i Gai.  Cyklopi byli zdolnymi kowalami, których uwięził Kronos. Uwolnił ich Zeus, któremu w podzięce wykuli jego słynny piorun. W późniejszym czasie poeci mówili o innym typie cyklopów. Rasie niedorzecznych i agresywnych jednookich pasterzy zamieszkujących jaskinie na Sycylii, którzy oprócz pasterstwa zajmowali się budową murów. Najbardziej znanym z nich był Polifem, Cyklop, który zakochał się w Galatei i został ostatecznie oślepiony przez Odyseusza. Oprócz ich naturalnie surowego wyglądu, stworzenia te nie starają się wyglądać na cywilizowane. Pozwalają swoim włosom i brodom urosnąć w splątane masy, noszą szorstkie ubranie wykonane ze skór zwierzęcych i prawie nigdy się nie kąpią.

22. Satyr

W mitologii greckiej satyr  jest dzikim stworzeniem, częściowo człowiek i częściowo bestią, które w czasach klasycznych były blisko związane z bogiem Dionizosem. Satyr ma ciało mężczyzny z końskim lub oślim ogonem, uszami i przeważnie z końskimi kopytami. Komicznie ohydne, mają grzywiaste włosy, zwierzęce twarze i gardzące nosy i zawsze się je nago z widoczną erekcją. Satyry odznaczały się złotem i były znane jako miłośnicy wina, muzyki, tańca i kobiet. Byli towarzyszami boga Dionizosa i wierzono, że zamieszkują odległe miejsca, takie jak lasy, góry i pastwiska. Często próbowali uwieść lub zgwałcić nimfy i śmiertelne kobiety, zwykle bezskutecznie. Czasami pokazuje się, że masturbują się lub angażują w akty zoofilskie. Satyry są znane ze swojego zwierzęcego zachowania, a ich wygląd idzie w parze z ich osobowością.

23. Meduza

W mitologii greckiej Meduza była potworem, jedną z 3 gorgon, ogólnie opisywanym jako skrzydlata ludzka kobieta z żywymi jadowitymi wężami zamiast włosów. Ci, którzy spojrzą na jej twarz, zamieniają się w kamień.  Jednak nie zawsze Meduza była potworem, była jedyną z sióstr, jedyną która była śmiertelna, a ponadto była piękną i uroczą kobietą i smaliło do niej cholewki wielu mężczyzn. Niemniej jednak była kapłanką w świątyni Ateny i jak wszystkie kapłanki, była związana wieczną przysięgą czystości. Meduza według greckiego mitu bóg Posejdon był oczarowany jej pięknem i chciał się z nią bunga-bunga. Przekształcił się w konia i połączył się z nią w świątyni Ateny. ten akt świętokradztwa sprowadził na Meduzę gniew Ateny i Meduza została przemieniona  okrutnego potwora z wężami zamiast włosów. Zabił ją Perseusz, który później użył jej głowy jako broni, zanim podarował ją Atenie.

24. Gryf

Legendarny Gryf to pół orzeł, pół lew. Ma korpus, ogon i tylne łapy lwa, a głowę, skrzydła i przednie łapy orła. Dzięki niesamowitej sile, niezawodnym instynktom ochronnym i polityce zerowej tolerancji wobec zła, jest superbohaterem mitologicznych stworzeń. Żaden złoczyńca nie może zadzierać z gryfem! W starożytności gryfy znane były z ochrony skarbów i bezcennych dóbr, a w średniowieczu uważano gryfa za szczególnie potężne i majestatyczne stworzenie, co widoczne było w heraldyce gdzie gryf stał się  chrześcijańskim symbolem boskiej mocy i strażnikiem boskości.

25. Troll

Trolle są prymitywnymi humanoidalnymi  stworzeniami z mitologii skandynawskiej. Izolują się od ludzkiej cywilizacji, wolą żyć w jaskiniach lub mrocznych lasach poza zasięgiem ludzkiego zgiełku. Skandynawski folklor wprowadza dwa rodzaje trolli: gigantów (często zwanych jontar) i małe trole( huldrefolk). Największe umiejętności, jakie posiadają trolle, to umiejętności, z którymi się urodzili: brutalna siła i silny związek z naturą. Mogą wyrywać drzewa, by wykorzystywać je jako pałki i ciskać głazami jako pociski. Małe Trolle są bardziej zaawansowane niż ich potężni kuzyni, na przykład kobiety Huldras mają piękne głosy, które naśladują wiatr i spadającą wodę.

Swoimi słodkimi pieśniami mogą zwabić ludzi na pustynię. Inni mają niewielkie zdolności magiczne, które mogą powodować, że ludzie zasypiają, tracą poczucie czasu, widzą wizje skarbów itp. Niektóre trolle utrzymują się z polowania lub hodowli, ale znacznie więcej z nich to grabieżcy. Zabijają podróżników, rabują z kosztowności, a może nawet jedzą. Najbardziej odważne osobniki mogą nawet rozpocząć wyprawę do wioski, niszcząc budynki, plądrując skarb i porywając dzieci lub piękne kobiety. Ich wygląd waha się od potwornych przez ekscentrycznych do uroczych, ale są prawie wszyscy nieprzyjaźni, bez względu na to, jak uroczy mogą wyglądać. O ile nie jesteś szybki, spotkanie z Trollem marnie się kończy.

26. Leprechaun 

Leprechaun to rodzaj psotnego skrzata z  irlandzkiego folkloru. Zazwyczaj przedstawiani jako mali brodaci mężczyźni w płaszczach i kapeluszach. Są samotnymi stworzeniami, które spędzają czas na robieniu i naprawianiu butów i mają ukryty garnek złota na końcu tęczy. Jeśli człowiek schwyta takiego skrzata , Leprechauny często spełniają trzy życzenia w zamian za ich wolność. W większości irlandzkich opowieści ludowych Leprechaun przedstawia się jako łotrzyka, który cię  oszuka, kiedy tylko będzie mógł.

27. Licho

Licho jest stworzeniem znanym ze słowiańskiej mitologii i uważa się, że jest personifikacją zła i nieszczęścia. Istnieją różne historie o tym przerażającym stworzeniu, zwykle kończące się czymś złym przydarzającym się osobie, która spotyka licho. To stworzenie jest często opisywane jako starsza kobieta ubrana całkowicie na czarno lub jako męskie stworzenie przypominające goblina. Najbardziej charakterystyczną cechą licho jest to, że ma jedno oko i jak wiadomo “licho nie śpi”. Licho tradycyjnie występuje w bajkach.

28. Chupacabra 

Chupacabra  jest legendarnym stworzeniem obecnym w folklorze ameryki południowej i południowej części ameryki północnej. Pierwsze rzekome obserwacje zgłoszone w Puerto Rico w latach 90 tych. Nazwa pochodzi hiszpańskiego słowa chupar  oznaczającego wysysać/ssać co związane jest ze zgłoszonym nawyku chupacabry do  atakowania i picia krwi zwierząt gospodarskich. Fizyczne opisy stworzenia są różne. Jest rzekomo ciężkim stworzeniem wielkości małego niedźwiedzia, z rzędem kolców sięgających od szyi do podstawy ogona. Innym częstym opisem chupacabry jest dziwna rasa dzikiego psa, ta forma jest przeważnie bezwłosa i ma wyraźny grzbiet kręgosłupa, niezwykle wyraźne oczodoły, kły i pazury. Obserwacje naocznych świadków zgłoszono w obu amerykach, a nawet zauważone poza Ameryką w krajach takich jak Rosja i Filipiny, ale wiele z tych raportów zostało pominiętych jako niepotwierdzone lub pozbawione dowodów. Według biologów i urzędników zajmujących się zarządzaniem dziką przyrodą, chupacabra jest miejską legendą.

29. Golem

W folklorze żydowskim Golem to powołana do życia istota antropomorficzna, która jest magicznie stworzona całkowicie z materii nieożywionej, zwykle z gliny lub błota. Golem jest surową, glinianą postacią, zwykle o kształcie człowieka. Ponieważ często wykorzystuje się je do pracy fizycznej lub walki w bitwach, są pokaźnych rozmiarów. Ich ręce, nogi i ciała są grube i pełne mocy, a ich głowy są małe i zbliżone do ich ciał. Czasami ich głowy nie mają twarzy, ale mają oczy i usta. Mogą również mieć wygrawerowane zaklęcia na czole. Golemy są niewolnikami swoich twórców i są bezmyślnie posłuszni. Istnieje wiele różnych opowieści o tym, jak golem został powołany do życia, a następnie kontrolowany.