46 znane rzeźby z całego świata

Prawdopodobnie nawet najbardziej znane rzeźby nie są tak znane jak znane obrazy , szkoda, bo są równie atrakcyjne, a może nawet bardziej, bo dodatkowo operują przestrzenią. Sławne rzeźby mogą nam sporo powiedzieć o historii, o tym jak rozwijała się sztuka, a nawet style architektoniczne. Co więcej, wiedza na temat takich rzeźb może się przydać na maturze przy pisaniu interpretacji wiersza, ale także jako kontekst interpretacyjny przy pisaniu rozprawki interpretacyjnej dotyczącej zarówno poezji jak i także prozy. Poniżej przedstawiamy najbardziej znane rzeźby świata, w zestawieniu tym pominęliśmy znane pomniki(które też są przecież rzeźbami), które będą tematem oddzielnego artykułu.

Wenus z Milo

Jedną z najbardziej znanych rzeźb starożytności, jest bez wątpienia Wenus z Milo. Powstała prawdopodobnie w okresie hellenistycznym, około 100 lat p.n.e. Ciekawostkę stanowi fakt, że została znaleziona przez greckiego wieśniaka na terenie akropolu w Adamas w XIX wieku, figura jeszcze wtedy miała ręce, a straciła je prawdopodobnie podczas transportu. Figura o wysokości 2,02 metra przedstawia półnagą boginię, która ma szatę opuszczoną poniżej bioder, nie posiada górnych kończyn, jedną nogę opiera na czymś co być może jest żółwiem. Wykonana jest w całości z marmuru paryjskiego, jej autor jest nieznany. Wenus z Milo, podobnie jak inne znane rzeźby, obecnie znajduje się w Luwrze w Paryżu.

Pieta watykańska, Michał Anioł

Jak człowiek myśli „znane rzeźby”, to praktycznie od razu przychodzi do głowy Michał Anioł, nic dziwnego, to przecież tytan sztuki. Kolejną bardzo popularną rzeźbą, która przyciąga turystów niemalże z całego świata, jest z pewnością renesansowa Pieta watykańska, wspaniałego artysty, jakim był Michał Anioł. Obecnie znajduje się w Bazylice świętego Piotra w Rzymie, gdzie można ją podziwiać. Ciekawostkę stanowi fakt, że znajduje się ona za pancernym szkłem, ponieważ w 1972 roku australijski turysta myślący, że sam jest Chrystusem odrąbał Maryi nos, uszkodził twarz, i odrąbał młotkiem prawe ramię – z tego powodu bezcenny zabytek jest teraz bardziej chroniony.

Jej powstanie datowane jest na lata 1498–1500, rzeźba wykonana jest z marmuru, a powstała na zlecenie francuskiego kardynała Jeana Bilhères’a. Rzeźba przedstawia Matkę Boską, która trzyma Jezusa zdjętego z krzyża. Jest to jedna z 4 piet tego artysty. Kilka dni po wystawieniu rzeźby na widok publiczny Michał Anioł usłyszał, że autorstwo dzieła jest przypisywane Cristoforo Solariemu. Pod wpływem złości, na szarfie znajdującej się na piersi Marii, umieścił napis – Uczynił to Florentczyk, Michał Anioł Buonarroti.

Dawid, Michał Anioł

Dawid Michała Anioła jest, poza Pietą, najbardziej znaną rzeźbą tego artysty, jednocześnie uważaną za jedną z najważniejszych rzeźb renesansu. Rzeźba przedstawia biblijnego Dawida na chwilę przed walką z Goliatem. Na uwagę zasługuje również fakt, że w tym przypadku artysta, który tworzył tą rzeźbę, zadbał nawet o najmniejsze detale, ponieważ Dawid posiada nawet wyrzeźbione naczynia krwionośne. Rzeźba ma 5,17 metra wysokości i wykonana jest z marmuru, Michał Anioł pracował nad nią od 1501 do 1504 roku. Obecnie oryginalną rzeźbę można podziwiać w Galleria dell’Accademia we Florencji, a w miejscu gdzie przez 369 lat Dawid stał, czyli przy Palazzo Vecchio ustawiono kopię.

Nike z Samotraki

Nike z Samotraki to marmurowa rzeźba pochodząca prawdopodobnie z okresu hellenistycznego (III lub II w. pn.e.) o wysokości 3,27 metra (uwzględniając skrzydła), która mogła stanowić symbol dziękczynny licznych zwycięstw, które odnosili mieszkańcy Rodos podczas wojen, bo jak wiadomo Nike jest boginią zwycięstwa. Prawdopodobne posąg wyobrażał boginię, która stała na dziobie okrętu , obecnie podziwiać można ją w Luwrze w Paryżu, w latach 2013-14 przeszła renowację. Jej nazwa pochodzi od miejsca w którym ją odnaleziono, czyli na wyspie  Samotraka.

Dawid, Donatello

Pierwszym posągiem nagiego mężczyzny od czasów antyku jest prawdopodobnie rzeźba Donatella, czyli Dawid. Jest to w całości praca wykonana z brązu, co może dać efekt nasmarowanego oliwą ciała. Dzięki temu anatomia całej postaci może być znacznie bardziej uwypuklona, w tym przypadku bohater jest przedstawiony po wygranej walce z Goliatem. Cechami charakterystycznymi tej rzeźby jest piękno ciała ludzkiego, dopracowane nakrycie głowy i silny kontrapost. Rzeźba pochodzi z XVI wieku i prawdopodobnie była ona ustawiona na kolumnie, ponieważ podchodząc do niej, można posągowi spojrzeć w oczy (tylko patrząc z dołu można w te oczy spojrzeć). Był to zabieg często wykorzystywany przez wielu rzeźbiarzy, w celu jeszcze lepszego odbioru sztuki i utożsamiania się z jej bohaterem.

Myśliciel, Auguste Rodin

Jest to bardzo popularna rzeźba wykonana w całości w brązie na przełomie XIX i XX wieku (wersja z gipsu w 1880 roku , a ta z brązu w 1902r.). Obecnie możemy podziwiać ją w zbiorach muzeum Rodina w Paryżu, a przedstawia ona postać zamyślonego mężczyzny. Podczas obserwacji można odnieść wrażenie, że wspomniana postać przejmuje się konfliktem wewnętrznym, który aktualnie jest największą bolączką tego bohatera. Ciekawostkę stanowi fakt, że wspomniana rzeźba jest tak naprawdę obecnie uznawana za symbol filozofii i możemy ją często spotkać przy okazji wielu prelekcji właśnie w tej tematyce. Rodin oparł tematykę pracy na „Boskiej komedii” Dantego. Każda z postaci portalu miała odnosić się do jednej z głównych postaci eposu. Według początkowego konceptu Myśliciel przedstawiał samego Dantego przed wrotami piekieł, tworzącego Boską komedię.

Unikalne formy ciągłości w przestrzeni, Umberto Boccioni

Unikalne formy ciągłości przestrzeni jest uważane za opus magnum popularnego włoskiego artysty, jakim jest Umberto Boccioni, który jest przedstawicielem futuryzmu. Rzeźba przedstawia idącą ludzką postać, która jednocześnie ukazuje dynamizm ruchu oraz przestrzeni. Całość została wykonana w gipsie, a finalnie z brązu (po śmierci autora). Jego celem w pracy było przedstawienie „syntetycznej ciągłości” ruchu, zamiast „analitycznej nieciągłości”, którą widział u innych artystów np. Duchampa. Rzeźba znajduje się na awersie włoskiej monety o nominale 20 centów.

Fontanna, Marcel Duchamp

Jeżeli znane rzeźby, to fontanna Duchampa. Jedna z najbardziej znanych rzeźb i w ogóle prac w sztuce współczesnej. Fontanna jest przedstawicielem nurtu(może raczej techniki?), który stworzył czyli ready-made, oznaczającego użycie „przedmiotu gotowego” jako dzieła sztuki. Inną tego typu pracą Duchampa było „koło rowerowe”. Fontanna powstała w 1917 roku i została zaprezentowana na wystawie w Paryżu i już od pierwszych dni wzbudziła niemałe kontrowersje. W tym przypadku z pewnością wszystkiemu winien jest fakt, iż było to nic innego jak zwyczajny pisuar, który był usytuowany na specjalnym cokole, z napisem „fontanna”. Jednak nie można zapominać o tym, że to dzieło było inspiracją do ogólnej dyskusji na temat sztuki. Praca generalnie przypisywana Marcelowi Duchampowi, chociaż istnieją teorie podważające jego autorstwo.

Balloon Dog, Jeff Koons

Jeff Koons to nowojorski artysta ceniony za prace związane z kulturą popularną oraz rzeźby przedstawiające przedmioty codziennego użytku, w tym zwierzęta balonowe wykonane ze stali nierdzewnej z lustrzanymi powierzchniami. Jego prace zostały sprzedane za znaczne sumy, w tym co najmniej dwie rekordowe ceny aukcyjne: 58,4 mln dolarów za Balloon Dog (Orange) w 2013 r. i 91,1 mln USD za Rabbit w 2019 r. co czyni go najdroższym żyjącym artystą. Jedne z jego bardziej popularnych rzeźb przypominają swoim wyglądem klasyczne dmuchane balony, jednak jeśli podejdziemy bliżej możemy bardzo szybko zauważyć, że nie jest to nic innego, jak rzeźba wykonana ze stali nierdzewnej. Balloon dog (balonowy pies?) to właściwie seria sporych rzeźb w różnych kolorach.

Maman (Matka), Louise Bourgeois

Jedną z najbardziej interesujących rzeźb stworzonych pod koniec XX wieku jest z pewnością „Matka”, autorstwa Louise Bourgeois. Jest to rzeźba, która przedstawia dużego pająka, z ogromnymi kończynami. Jednak nie powinniśmy zapominać o tym, że taka sztuka ma dwa oblicza i tak naprawdę nie jest to tylko i wyłącznie pajęczak, który szykuje się do skoku. Głównym zadaniem tej monumentalnej rzeźby jest przypomnienie nam, czym tak naprawdę jest wspomniane macierzyństwo oraz związana z nim opiekuńczość oraz siła, którą musi posiadać każda matka. Rzeźba wykonana jest z połączenia stali oraz marmuru. Rzeźba powstała na zlecenie galerii Tate Modern w 1999 roku, wykonano również kilka kopii, które znajdują się na całym świecie między innymi w Kanadzie, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Południowej Korei, Japonii, USA i Katarze.

Cloud Gate, Anish Kapoor

Cloud Gate będąca centralnym punktem AT&T Plaza w Millennium Park w Chicago powstałą w wyniku konkursu architektonicznego, który wygrał Anish Kapoor. Zbudowana w latach 2004-2006 rzeźba nosi przydomek Fasola ze względu na swój kształt, imię, którego Kapoor początkowo nie lubił, ale później polubił. Cloud Gate składa się ze 168 zespawanych ze sobą płyt ze stali nierdzewnej, a jego wysoce wypolerowana strona zewnętrzna nie ma widocznych szwów. Ma 10 na 20 na 13 m i waży 100 ton. Projekt Kapoora został zainspirowany płynną rtęcią, a powierzchnia rzeźby odbija i zniekształca panoramę miasta. Na spodzie znajduje się „omphalos” (po grecku „pępek”), wklęsła komora, która wypacza i zwielokrotnia odbicia. Rzeźba opiera się na wielu artystycznych motywach Kapoora i jest popularna wśród turystów jako okazja do robienia zdjęć ze względu na jej wyjątkowe właściwości odblaskowe. Może nie jest tak znana jak inne znane rzeźby, a le jest na tyle interesująca, że warto ją uwzględnić.

Wenus z Willendorfu

Wenus z Willendorfu pochodzi z górnego paleolitu, została wykonana z kamienia kredowego i pomalowana ochrą. Odnaleziono ją podczas prac drogowych w 1908 roku w Austrii wraz z dwoma podobnymi artefaktami. Figurka mierzy 11,1 cm i przedstawiająca postać kobiecą o obfitych kształtach, schematycznej głowie z kręconymi czarnymi włosami. Prawdopodobnie był to ówczesny kanon piękna, jednakże bardzo rzadki z powodu niedoboru żywności, chorób i powszechnego głodu. Obecnie Wenus znajduje się w Naturhistorisches Museum w Wiedniu.

Popiersie Nefertiti

Popiersie Nefertiti wykonano z wapienia i pokryto malowanym stiukiem, rzeźba przedstawia żonę egipskiego faraona Echnatona. Prawdopodobnie zostało wykonane w 1345 roku p.n.e. przez Tutmozisa, ponieważ rzeźba została znaleziona w jego warsztacie w Amarnie w Egipcie. Jest to jedno z najczęściej kopiowanych dzieł starożytnego Egiptu, ikona piękna i wizerunek najbardziej znanych kobiet starożytności. Popiersie odkryto w 1912 roku w warsztacie Tutmozisa i obecnie znajduje się na wystawie w Neues Museum w Berlinie.

Grupa Laokoona

Jeżeli miałbym wybrać znane rzeźby, ale ograniczyć się tylko do 10 prac, to wśród nich z pewnością znalazłaby się Grupa Laokoona. Grupa Laokoona to jedna z najbardziej znanych starożytnych rzeźb, odkryto ją w 1506, obecnie znajduje się w Watykanie. Temat Grupy Laokoona nawiązuje do mitycznej wojny trojańskiej w której Atena oślepiła Laokoona i wyprowadziła z morza dwa węże, które zabiły go i jego dwóch synów. Kapłan Laokoon był jedyną osobą, która przeciwstawiała się wprowadzeniu konia trojańskiego do Troi. Więcej na ten temat tej rzeźby i jej historii można poczytać tutaj.

Ekstaza Św. Teresy, Gian Lorenzo Bernini

Ekstaza Świętej Teresy to wyrzeźbiony z białego marmuru centralny element grupy rzeźbiarskiej wykonany w latach 1647-52 na zamówienie kardynała Cornaro do jego kaplicy rodowej przy kościele Santa Maria della Vittoria w Rzymie. Rzeźba pokazuje moment w którym święta Teresa zostaje przeszyta włócznią i ukazuje się jej anioł. Jest to jednocześnie moment, gdy święta cierpi, ale także przeżywa ekstazę. Krytycy tego dzieła sądzą, że jest to zbyt przerysowane dzieło barokowe. Obecnie rzeźbę można podziwiać w Santa Maria della Vittoria w Rzymie.

Perseusz z głową Meduzy, Antonio Canova

Perseusz z głową Meduzy, zwany również Perseuszem Triumfującym to popularny motyw w sztuce, tym razem w wykonaniu artysty neoklasycystycznego, często uważanego za największego z artystów tego nurtu. Jego rzeźby charakteryzowały się unikaniem melodramatyki i zimnej sztuczności epok z których czerpał inspiracje, miedzy innymi baroku. Perseusz triumfujący przedstawia greckiego bohatera Perseusza po jego zwycięstwie nad Meduzą. Posąg był swobodnie oparty na Apollo Belwederskim i Medusa Rondanini. Rzeźba „Perseusz z głową Meduzy” jest chyba jedną z najbardziej popularnych w dorobku Canovy, ciekawostką jest fakt, że od tyłu rzeźba ukazuje jeszcze jedną twarz. Wielu historyków sądzi, że być może była to uwieczniona twarz samego mistrza, który właśnie w ten sposób chciał podpisać się na monumencie. Obecnie znajduje sięw muzeum watykańskim.

Mała czternastoletnia tancereczka, Edgar Degas

Mała czternastoletnia tancerka to rzeźba powstała ok. 1880, która przedstawia uczennicę paryskiej szkoły baletowej – Marie van Goethem. Nie wiadomo dokładnie jaka łączyła ich relacja, jednak w tamtych czasach nie było rzadkością, że uczennice tej szkoły szukały zamożnych „opiekunów”. Rzeźba ma jedną trzecią naturalnej wielkości i została pierwotnie wyrzeźbiona w wosku, co było dość niezwykłym wyborem medium na tamte czasy. Ubrana jest w prawdziwe body, tutu i baletki oraz perukę z prawdziwych włosów. Po śmierci Degasa wykonano 28 kopii tej rzeźby, tyle że z brązu. Rzeźba woskowa Little Dancer, którą widzimy dzisiaj, jest przerobioną wersją oryginalnej rzeźby, która została pokazana w 1881 roku, Degas jeszcze przed śmiercią zdążył ją przerobić.

Mieszczanie z Calais, Auguste Rodin

Mieszczanie Calais, która upamiętnia wydarzenie z wojny stuletniej, kiedy Calais, francuski port na kanale La Manche, poddał się Anglikom po jedenastomiesięcznym oblężeniu. Król Anglii Edward zaproponował, że oszczędzi mieszkańców miasta, jeśli sześciu ważnych osobistości miasta podda się mu, przypuszczalnie w celu stracenia. Edward zażądał, aby wyszli z pętami na szyi i niosąc klucze do miasta i zamku. Jeden z najbogatszych mieszczan, Eustache de Saint Pierre, zgłosił się jako pierwszy, a pięciu innych mieszczan do niego dołączyło. Miasto Calais w celu upamiętnienia tego heroicznego czynu zleciło Rodinowi wykonanie rzeźby w 1884 roku, a prace zakończono w 1889 roku. Rodin wykonał 12 odlewów z brązu, ale rzeźba doczekała się wielu kopii. Rzeźba Rodina wbrew oczekiwaniom mu współczesnych nie przedstawiała wzniosłej chwili chwały, a ból, udrękę i fatalizm. 12 odlewów Mieszczan z Calais znajduje się różnych częściach świata, między innymi w Kopenhadze, Belgii, oczywiście mieście Calais, przed parlamentem w Londynie, Tokyo, Nowym Jorku czy Seulu.

Gitara, Pablo Picasso

Tworząc Gitarę Picasso dokonał przejścia od rzeźbiarskiej tradycji modelowania, rzeźbienia i formowania do nowej techniki asamblażu. Pierwszą wersję Gitary stworzył z tektury w 1912 roku, później wykonał pracę z blachy; nowoczesna zwyczajność obu tych materiałów bardzo różni się od tradycyjnych materiałów rzeźbiarskich, takich jak brąz, drewno i marmur.

Trzy gracje

Późne dzieło Canovy, Trzy gracje, powstało w czasie, gdy artysta był tak sławny, że publiczność z niecierpliwością czekała na każde nowe dzieło. Wierny ideałowi neoklasycyzmu, Canova ucieleśniał swoje postrzeganie piękna w postaci starożytnych bogiń, o których mówiono, że uosabiają kobiecy urok. W przeciwieństwie do kompozycji wywodzących się z klasycznej starożytności – gdzie postacie zewnętrzne zwracają się do widza, a postać centralna obejmuje przyjaciół plecami do nas – postacie Canovy stoją obok siebie, wszystkie zwrócone do siebie. Praca powstała między 1813, a 1816 rokiem i obecnie znajduje się w Ermitażu.

Pluton i Prozerpina, Gian Lorenzo Bernini

Pluton i Prozerpina, nazywana inaczej Porwaniem Prozerpiny przez Plutona to duża (2,5 m wysokości), barokowa grupa rzeźbiarska z marmuru autorstwa włoskiego artysty Gian Lorenzo Berniniego, wykonana w latach 1621-1622. Bernini miał zaledwie 23 lata w momencie jej ukończenia. Przedstawia uprowadzenie Prozerpiny, która zostaje schwytana i zabrana do podziemi przez boga Plutona. Bernini pokazuje punkt kulminacyjny całej historii – bóg wciąga Prozerpinę do Hadesu, jego mięśnie są tak napięte, gdy próbuje utrzymać wijące się ciało, że jego ręce wbijają się w jej ciało. To co zasługuje na szczególną uwagę to fakt z jakim mistrzostwem Bernini oddał właściwości anatomiczne skóry, gdyby nie kolor, ro wydawałoby się że mamy do czynienia z prawdziwym ciałem i skórą.

Dyskobol

Dyskobol to bardzo znana rzeźba grecka ukończona na początku okresu klasycznego około 460 – 450 pne przez Myrona. Rzeźba przedstawia młodego sportowca rzucającego dyskiem. Grecki oryginał z brązu zaginął, ale znamy to dzieło jest znane z licznych rzymskich kopii, często z marmuru, który był tańszy niż brąz. Miotacz dyskiem jest przedstawiony w monecie w którym za chwilę wypuści dysk, mówi się, że jego pozycja jest nienaturalna dla człowieka i dziś uważana jest za raczej nieefektywny sposób rzucania dyskiem. Na twarzy rzucającego dyskiem widać bardzo niewiele emocji, a „współczesnemu oku może się wydawać, że dążenie Myrona do doskonałości sprawiło, że zbyt rygorystycznie tłumił on poczucie napięcia poszczególnych mięśni”. Innym znakiem rozpoznawczym Myrona zawartym w tej rzeźbie jest proporcja ciała, symetria.

Apollo Belwederski

Apollo Belwederski to to słynna marmurowa rzeźba z klasycznej starożytności, którą jednak uważa się za rzymską rekonstrukcję z okresu panowania Hadriana (ok. 120-140), sugeruje to typowo rzymskie obuwie posągu. Za twórcę oryginału uważa się Leocharesa, który miał wykonać oryginał z brązu około 330 roku p.n.e. Tę sławną rzeźbę odkryto w środkowych Włoszech pod koniec XV wieku podczas włoskiego renesansu i umieszczono na półpublicznej wystawie w Pałacu Watykańskim w 1511 roku, gdzie do dzisiaj pozostaje (obecnie w Muzeum Pio-Clementine w Muzeach Watykańskich). Od połowy XVIII wieku uważana była za największą starożytną rzeźbę przez zagorzałych neoklasycystów i przez wieki była uosobieniem ideałów estetycznej doskonałości.

Umierający Gal

Umierający Gal, to jedna z posągów z zespołu rzeźb, tak zwanej Grupy Galów (inną rzeźbą z tego zespołu jest Gal zabijający żonę). Umierający Gal to półleżący posąg z antycznego rzymskiego marmuru, znajdujący się obecnie w Muzeach Kapitolińskich w Rzymie. Jest to kopia zaginionej rzeźby z okresu hellenistycznego (323-31 pne), która, jak się uważa, została wykonana z brązu, prawdopodobnie przez Epigonusa. Oryginał mógł zostać zamówiony w latach 230-220 pne przez Attala I z Pergamonu, aby uczcić jego zwycięstwo nad Galatami, ludem celtyckim lub galijskim z części Anatolii. Do XX wieku marmurowy posąg był zwykle nazywany Umierającym Gladiatorem, zakładając, że przedstawiał rannego gladiatora w rzymskim amfiteatrze. Jednak w połowie XIX wieku został ponownie zidentyfikowany jako Gal lub Galatian, a obecna nazwa „Umierający Gal” stopniowo zyskała popularność.

Pocałunek, Auguste Rodin

Pocałunek to marmurowa rzeźba z 1882 roku autorstwa francuskiego rzeźbiarza Auguste’a Rodina. Rzeźba Rodina była pierwotnie zatytułowana Francesca da Rimini, ponieważ przedstawia XIII-wieczną włoską szlachciankę uwiecznioną w Piekle Dantego, która zakochuje się w młodszym bracie swojego męża Giovanniego Malatesty Paolo. Obejmująca się naga para autorstwa Rodina byłą częścią grupy płaskorzeźb zdobiących monumentalny portal z brązu – Bramy Piekła – zamówiony dla planowanego muzeum sztuki w Paryżu (zajmowała czołowe miejsce na dolnych lewych drzwiach). Para została później usunięta z bramy i zastąpiona inną parą kochanków znajdującą się na mniejszej prawej kolumnie, była to decyzja samego rzeźbiarza. Samodzielna rzeźba cieszyła się dużą popularnością, aczkolwiek publika nie zidentyfikowała osób, które ona przedstawiała, stąd też ogólna nazwa „Pocałunek” niejako przejęta od widzów. Po sukcesie tej rzeźby państwo francuskie zamówiło u Rodina większą wersję z marmuru, której zrobienie zajęło rzeźbiarzowi prawie 10 lat.

Apollo i Dafne, Bernini

Apollo and Daphne to naturalnej wielkości barokowa marmurowa rzeźba Berniniego, wykonana w latach 1622-1625. , Rzeźba przedstawia punkt kulminacyjny historii Apollina i Daphne z Metamorfoz Owidiusza – moment przemiany Dafne w krzak wawrzynu. Apollo, uważany za boga piękna, zakochał się w Dafne. Ona, daremnie próbując uciec od zakochanego, uprosiła ojca, aby zmieniła ją w drzewo wawrzynu. Dafne jest symbolem miłości niedostępnej i dziewictwa. Bernini nie wykonał rzeźby samodzielnie, pomagał mu pracownik jego warsztatu- Giuliano Finelli, który podjął się rzeźbienia szczegółów, które pokazują przemianę Daphne z człowieka w drzewo, takich jak kora i gałęzie, a także jej smagane wiatrem włosy, jednak niektórzy historycy pomijają znaczenie wkładu Finellego. Uważa się że rzeźba ta po mistrzowsku pokazuje wszystkie loki na włosach dziewczyny i przejście ciała w korę, a także niesamowicie uwiecznia ruch. Obecnie dzieło znajduje się w Galerii Borghese w Rzymie.

Anioł północy, Sir Antony Gormley

Anioł Północy to współczesna rzeźba, zaprojektowana przez Sir Antony’ego Gormleya, znajdująca się w Gateshead, Tyne and Wear w Anglii. Ukończona w 1998 roku jest największą rzeźbą w Wielkiej Brytanii. Dzieło spotkało się ze znacznym sprzeciwem na etapie projektowania i budowy, ale obecnie jest powszechnie uznawane za ikoniczny przykład sztuki publicznej oraz jako symbol Gateshead i szerszego północnego wschodu. Stalowa rzeźba ma 20 metrów wysokości i skrzydła o szerokości 54 metrów. Skrzydła są pochylone o 3,5 stopnia do przodu, aby stworzyć, według Gormleya, „poczucie uścisku”. Anioł, podobnie jak większość innych prac Gormleya, oparty jest na odlewie jego własnego ciała, mówi się, że jest to największa rzeźba anioła na świecie. Rzeźba stoi na wzgórzu w Low Eighton w parafii Lamesley, z widokiem na drogi A1 i A167 oraz trasę kolejową East Coast Main Line.

Dama Velata (Puritas), Antonio Corradini

Dama Valeta to rzeźba Antonia Corradininiego, włoskiego rokokowego rzeźbiarza z Wenecji. Corradinini najbardziej znany jest ze swoich iluzorycznych, przedstawień ludzkiego ciała pokrytych woalem, na których można dostrzec kontury twarzy i ciał pod zasłoną/welonem/woalką. Z wielką techniczną wirtuozerią rzeźbiarzowi udaje się nadać marmurowi wrażenie przezroczystości i ukazać z niezwykłą precyzją wszystkie szczegóły pięknej twarzy, która wyłania się spod zasłony. Praca jest niewątpliwie alegorią religijną (prawdopodobnie Czystości), rzeźba oddaje świeży, zmysłowy obraz niezwykle pięknej młodej kobiety, przez co trudno jest dostrzec nie-świeckie znaczenie.

Dziewica w welonie, Giovanni Strazza

Jest to posąg z marmuru z Carrary wyrzeźbiony w Rzymie, prawdopodobnie w latach 50tych XIX wieku, przedstawiający popiersie zasłoniętej woalką Marii Panny. Zasłona sprawia wrażenie półprzezroczystej, ale w rzeczywistości jest wyrzeźbiona z marmuru. Marmurowe popiersia zasłoniętych kobiet były popularnym tematem wśród współczesnych Strazzy, z których najważniejszymi byli Pietro Rossi i Raffaelle Monti. Dlaczego welony były popularne wśród XIX-wiecznych włoskich rzeźbiarzy? Jednym z powodów, dla których te postacie podobały się temu tematowi, jest to, że pozwoliło im pokazać swój kunszt. Osiągnięcie iluzji, że solidny materiał, taki jak kamień, jest w rzeczywistości płynnym kawałkiem tkaniny przylegającym do ciała, wymaga dużego poziomu umiejętności. Tak więc od czasów starożytnych rzeźbiarze ubierali swoje postacie w draperie, aby podkreślić ich rzeźbiarską umiejętność. Rzeźby z okresu hellenistycznego Grecji i włoskiego renesansu są najbardziej znanymi przykładami tego zjawiska – i niewątpliwie inspiracją dla Strazzy i jemu współczesnych.

Mojżesz, Michał Anioł

Mojżesz to rzeźba włoskiego artysty renesansowego Michała Anioła Buonarrotiego, znajdująca się w kościele San Pietro in Vincoli w Rzymie. Zamówiony w 1505 roku przez papieża Juliusza II do jego grobu, przedstawia biblijną postać Mojżesza z rogami na głowie, na podstawie opisu z rozdziału 34 Księgi Wyjścia w Wulgacie, łacińskiego tłumaczenia Biblii w tamtym czasie. Papież Juliusz II zlecił Michałowi Aniołowi zbudowanie jego grobowca w 1505 roku i ostatecznie ukończono go w 1545 roku; Juliusz II zmarł w 1513 r. Pierwotny projekt Michała Anioła był ogromny i wymagał ponad 40 posągów. Posąg Mojżesza zostałby umieszczony na kondygnacji o wysokości około 3,74 metra (12 stóp i 3 cali), naprzeciw figury św. Pawła. W ostatecznym projekcie posąg Mojżesza znajduje się pośrodku dolny poziom.

Psyche budzona przez pocałunek Kupidyna, Antonio Canova

Rzeźba ta jest uważana za arcydzieło rzeźby neoklasycznej, chociaż ukazuje mitologicznych kochanków w momencie wielkiego wzruszenia, charakterystycznego dla rodzącego się nurtu romantyzmu. Przedstawia boga Kupidyna w miłości i czułości, zaraz po przebudzeniu pocałunkiem martwej Psyche. Historia Kupidyna i Psyche pochodzi z łacińskiej powieści Lucjusza Apulejusza „Złoty Osioł” i była popularnym motywem w sztuce. Wydaje się, że Canova przeprowadził szeroko zakrojone badania przed rozpoczęciem tej złożonej kompozycji, której inspiracją jest rzymski obraz znaleziony w Herkulanum. Canova dokładnie skopiował pozycję klęczącego mężczyzny, a także pochyloną pozę kobiety i ruch jej ramion, a także przeprowadził również wiele badań nad położeniem ramion przygotowujących się do zamknięcia ruchem okrężnym. Emocjonalny i zmysłowy ładunek dzieła podkreśla przestrzeń między twarzami kochanków. Czas wydaje się zawieszony przed pasją ostatecznego uścisku.

Neptun i Tryton, Gian Lorenzo Bernini

Neptun i Tryton to wczesna rzeźba włoskiego artysty Gian Lorenzo Berniniego wyrzeźbiona z marmuru w latach 1622-1623. Naturalizm postaci sugeruje zamiar artysty wywołania natychmiastowej reakcji emocjonalnej u widza, rzeźba ma 182,2 cm wysokości. Zmarszczone czoło Neptuna daje poczucie jego zaciekłej siły. Jego postawa jest osadzona w kamieniu, umacniając jego boską moc. Natomiast Tryton wygląda nieco ulegle, gdy chwyta udo Neptuna. Jego twarz wygląda na pełną niepokoju, jakby wiedział, że powinien słuchać wszystkiego, co nakazuje mu Neptun. Jego nieśmiała natura i dominująca obecność Neptuna ukazują rzeczywistość ludzkich emocji i przywracają sens planu Berniniego, by przekazać ożywające mity. Rzeźba znajduje się w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie

Pieta Florencka, Michał Anioł

Marmurowa rzeźba, nad którą Michał Anioł pracował w latach 1547-1555, przedstawia cztery postacie: martwe ciało Jezusa Chrystusa, Nikodema, Marię Magdalenę i Marię Dziewicę, twarz Nikodema jest uważana za autoportret samego Michała Anioła. Według Vasariego Michał Anioł pierwotnie wykonał rzeźbę, aby udekorować swój grobowiec w Santa Maria Maggiore w Rzymie. Później jednak sprzedał go przed zakończeniem prac po celowym uszkodzeniu lewej ręki i nogi Chrystusa oraz usunięciu kilku elementów wciąż będących przedmiotem dyskusji. Niektórzy eksperci uważają, że to dlatego, że marmur był wadliwy i rzeźby nie można było ukończyć bez dodania kawałka marmuru z innego bloku. Rzeźba znajduje się w Museo dell’Opera del Duomo we Florencji.

Apollo, Adriaen de Vries

Jest to rzeźba manierystycznego artysty z północy, Adriaena de Vries, urodzonego w Holandii, który pracował w Europie Środkowej, którego międzynarodowy styl przekroczył próg baroku. De Vries był znany z wyrafinowanego odlewaniu z brązu oraz w manipulowaniu patyną, stał się najsłynniejszym europejskim rzeźbiarzem swojego pokolenia. Apollo De Vriesa jest oczywiści inspirowany Apollem Belwederskim, pierwszą różnicą jest to , że jest wykonany z brązu. Ma spiralną kompozycję, artystę interesował stworzenie eleganckiej pozy bardziej niż przedstawienie realistycznej akcji. Statuetka została wykonana przez Adriaena de Vries podczas jego pobytu w Augsburgu w latach 1594-1598, a rysunek przygotowawczy Apollina znajduje się w Gdańsku.

Kobieta w Welonie, Raffaelle Monti

Jest to kolejna rzeźba postaci w welonie/woalce, które były popularne w czasach Raffaella, a które w niezwykły sposób ukazywały kunszt rzeźbiarski. Oczywiście nie widzimy przez kamień, więc nie możemy zobaczyć twarzy zasłoniętej przez płótno, ale dzięki sztuczkom światła i polerowania Raffaelo Monti stworzył iluzję, że możemy. Na jego rzeźbie, czubek głowy i ramion są gładkie, aby odbijać światło, ale tam, gdzie zasłona opada na twarz, marmur jest mniej wypolerowany, odbija mniej światła, sugerując fakturę tkaniny. Rzeźba została wykonana na zlecenie bogatego Brytyjczyka – William Spencer Cavendisha, który zlecił Montiemu prace w 1846 roku.

Atlas, Lee Lawrie

Atlas to posąg z brązu, który znajduje się w Rockefeller Center na Manhattanie w Nowym Jorku. Atlas został stworzony przez Lee Lawrie i zainstalowany w 1937 roku. Rzeźba jest w stylu Art Deco, postać Atlasa na 4,6 metra wysokości, podczas gdy cały posąg ma 14 m wysokości i waży 7 ton. Atlas jest przedstawiony z niebiańskim sklepieniem na ramionach. Oś północ-południe sfery armilarnej na jego ramionach wskazuje na pozycję Gwiazdy Północnej w stosunku do Nowego Jorku. Posąg stoi na jednej muskularnej nodze na szczycie małego kamiennego cokołu, którego róg jest skierowany w stronę Piątej Alei.

The endless column, Constantin Brâncuși

Jest to zespół rzeźb Constantina Brâncuși w Târgu Jiu, który jest hołdem złożonym rumuńskim bohaterom pierwszej wojny światowej. Zespół składa się z trzech rzeźb: The Table of Silence (Masa tăcerii), The Gate of the Kiss (Poarta sărutului) i Endless Column (Coloana fără sfârșit) na osi o długości 1,3 km, zorientowanej na zachód na wschód. Zespół uznawany jest za jedno z największych dzieł rzeźby plenerowej XX wieku. Endless Column symbolizuje koncepcję nieskończoności i nieskończoną ofiarę rumuńskich żołnierzy. Niekończąca się kolumna składa się z 15 romboidalnych modułów, z połową na górze i na dole, co daje w sumie 16. Niekompletną górną jednostkę uważa się za element wyrażający koncepcję nieskończoności.

Trzy cienie, Auguste Rodin

Jest to grupa rzeźbiarska przygotowana w gipsie przez Auguste’a Rodina w 1886 roku dla jego Bramy piekła. W Boskiej Komedii Dantego cienie, czyli dusze potępionych, stoją u wejścia do piekła, wskazując na jednoznaczny napis: „Porzućcie nadzieję, wszyscy, którzy tu wchodzicie”. Rodin wykonał kilka pojedynczych Cieni, zanim ostatecznie zdecydował się połączyć je razem jako trzy identyczne postacie zebrane wokół centralnego punktu. Ich głowy zwisają nisko, tak że szyja i ramiona tworzą prawie poziomą płaszczyznę, miały być umieszczone nad bramą, spoglądając z góry na widza. Zespół został później odlany z brązu w kilku edycjach, które znajdują się na całym świecie między innymi w Paryżu, w USA czy Meksyku.

Pies, Alberto Giacometti

Alberto Giacometti jest najbardziej znany ze swojej rzeźby Pies, inne jego znane rzeźby to wydłużone, zwiędłe przedstawienia ludzkiej postaci, w tym z rzeźby Walking Man I z 1960 r., która w 2010 r. pobiła rekord dzieła sztuki na aukcji o wartości 104,3 miliona dolarów. Po eksperymentowaniu z kubizmem i surrealizmem w formach inspirowanych sztuką prymitywną, teorią psychoanalityczną i zabawkami, Giacometti zerwał z surrealizmem i rozpoczął radykalną rewizję tradycji przedstawiania rzeźby. Surowe postacie Giacomettiego badały psychikę i naładowaną przestrzeń zajmowaną przez jedną osobę. Powiązane z Jean-Paulem Sartrem i egzystencjalizmem są postrzegane jako metafory powojennego doświadczenia zwątpienia i wyobcowania. Alberto Giacometti opisał swoją rzeźbę „Pies” (1951) jako formę autoportretu:

„Pewnego dnia szedłem w deszczu ulicą de Vanves, blisko ścian budynków, ze spuszczoną głową, być może trochę smutny, a wtedy poczułem się jak pies. Więc zrobiłem tę rzeźbę. Ale to wcale nie jest podobieństwo. Jedynie smutny pysk jest czymś na podobieństwo. „

Ptak w przestrzeni, Constantin Brâncuși

Właściwie jest to seria rzeźb, natomiast pierwszy ptak w przestrzeni powstał w 1923 roku i został wykonany z marmuru. W ciągu 20 lat Brancusi wykonał swojego ptaka ponad 14 razy i w kilku mediach w ciągu. W rzeźbach Bird in Space Brâncuși skoncentrował się nie na fizycznych atrybutach ptaka, ale na jego ruchu. Na przykład rzeźba nie ma skrzydeł. Wysokość rzeźby wynosi 287,7 cm. Siedem rzeźb z tej serii wykonano z marmuru, a pozostałe dziewięć z polerowanego brązu.

Reclining figure, Henry Moore

Reclining Figure to rzeźba z brązu autorstwa angielskiego artysty Henry’ego Moore’a, który zainspirowany kształtem kawałka krzemienia, stworzył makietę rzeźby w gipsie, która została odlana w edycji małych brązów o długości około 15 centymetrów. Makieta została użyta do stworzenia pełnowymiarowej wersji ze styropianu, który posłużył do wykonania formy do monumentalnej rzeźby. Rzeźbę można postrzegać jako abstrakcję leżącej kobiecej postaci ludzkiej, opartej na jednym ramieniu, biodrze i dwóch nogach, z uniesioną drugą ręką i wypukłością na piersi sugerującą pierś. Nie ma wyraźnej twarzy. Rzeźba ma wymiary 3 x 3,6 x 2 m i waży około 2 ton.

Mademoiselle pogany, Constantin Brâncuși

Mlle Pogany to portret Margit Pogany, węgierskiej artystki, która kilkakrotnie pozowała dla Brancusiego w 1910 i 1911 roku. Wkrótce po jej powrocie na Węgry, Brancusi wyrzeźbił z pamięci marmurową Pannę Pogany, a następnie wykonał gipsową formę, z której odlał cztery dodatkowe wersje, w tym jedną z brązu. Wizerunek modelki przedstawił za pomocą wysoce stylizowanych i uproszczonych form, dzieło znacznie odbiega od konwencjonalnego portretu. Duże oczy w kształcie migdałów przytłaczają owalną twarz, a czarna patyna reprezentuje włosy, które pokrywają czubek głowy i rozciągają się nad wyszukanym kokiem na karku.

Oval with Points, Henry Moore

Oval with Points to seria enigmatycznych abstrakcyjnych rzeźb Henry’ego Moore’a, wykonanych z gipsu i brązu w latach 1968-1970. Rzeźba to spłaszczony owalny pierścień o zaokrąglonych krawędziach, przebity dużym otworem. Wewnętrzna krawędź otworu ma dwa występy wystające z przeciwnych stron i zwężające się do ostrych punktów, które prawie spotykają się w środku otworu, tworząc poczucie energii i dynamicznego napięcia. Punkty dzielą dziurę na dwa obszary, mniejszy powyżej i większy poniżej, jak figura 8, z kształtem pustki czasami interpretowanym jako przypominający ludzką postać z głową i tułowiem.

Pawian i młode, Pablo Picasso

Twarz pawiana jest uformowała z dwóch samochodzików – jednego wyprostowanego, drugiego odwróconego do góry nogami – które Picasso pożyczył od swojego syna Claude’a, a jej ogon był sprężyną samochodową. Uszy pawiana były zrobione z uchwytów filiżanek, a jej okrągły brzuch był dużym dzbanem, którego uchwyty układają się w kształt ramion. Pablo Picasso zawsze był nowatorski w swoim podejściu do sztuki, niezależnie od medium, w jakim pracował. Jako rzeźbiarz Picasso był pionierem w technice asamblażu, konstruując prace częściowo lub w całości z przedmiotów „znalezionych”, zarówno naturalnych, jak i stworzonych przez człowieka.

Janus Fleuri, Louise Bourgeois

Przez ponad siedemdziesiąt lat Louise Bourgeois tworzyła przejmującą, oczyszczającą (katharsis) pracę, która bada seksualność, ludzką postać i traumatyczne wydarzenia z jej dzieciństwa. Jest dobrze znana ze swoich potężnych dzieł rzeźbiarskich w różnych mediach, w tym w marmurze, brązie, gipsie i tkaninie. Janus Fleuri to sugestywnie cielesny przedmiot wykonany z gładko wypolerowanego brązu. Po okresie pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy Bourgeois wycofała się ze świata sztuki, zaczęła eksperymentować z formami organicznymi i biomorficznymi.

Wykonała sześć wersji Janusa w 1968 r. – pięć z brązu i jedną z porcelany. Każdy element z tej serii jest delikatnie zawieszony na jednym drucie i może się swobodnie obracać na swojej osi. Tytuł odnosi się do rzymskiego boga Janusa, który jest zazwyczaj przedstawiany z dwiema głowami, jedną mężczyzną i jedną kobietą, które patrzą w przeszłość i przyszłość. Francuskie słowo „fleuri” oznacza „kwitnący” lub „świecący” i odnosi się do złotej patyny brązu. Bourgeois stwierdziła kiedyś, że ta praca jest jej ulubioną rzeźbą, a także określiła ją jako możliwy autoportret.

Moondog, Tony Smith

Moondog jest utworzony z geometrycznych modułów – połączenia czworościanów i wydłużonych ośmiościanów, połączonych przez ich płaszczyzny czołowe. Rzadko spotykane w środowisku naturalnym, regularne geometrie są powszechnie uważane za oznaki ludzkiego rozumu, ale istnieją one w przyrodzie, o czym Smith dobrze wiedział; badał wzrost kryształów i kiedyś oparł projekt architektoniczny na sześciokątach plastra miodu. Chociaż jego struktury są racjonalne, kierują się zasadami organicznymi. Podobnie jak artyści minimalistyczni, którzy pojawili się razem z nim we wczesnych latach sześćdziesiątych, Smith preferował geometryczne kształty i bezosobowe powierzchnie i był wyczulony na wymianę dzieła z otaczającą go przestrzenią; ale w rzeczywistości był współczesnym abstrakcyjnym ekspresjonistom iw przeciwieństwie do minimalistów działał intuicyjnie. „Cała moja rzeźba”, powiedział, „jest na krawędzi snów”.

Pomimo swojej oczywistej logiki, Moondog oszukuje oko. Symetryczny i wyprostowany pod niektórymi kątami, z innych przechyla się na jedną stronę, a jego zazębiające się płaskie wzory wydają się skręcać i przesuwać, gdy widz się porusza. Forma została zainspirowana fotografią małego domu z jadeitu, którą Smith interpretował na różne sposoby jako ludzką miednicę i koreańską latarnię ogrodową. Tytuł pochodzi z obrazu Joana Miró Dog Barking at the Moon (1926) i od nowojorskiego poety ulicznego „Moondog”, który nosił podobny do wikinga hełm, który przypominał Smithowi rzeźbę.